انگار فقط یک عروسک است...

«راست می‌گفت. به چیزی که عادت می‌کنم محالِ ممکن است عوضش کنم و دلم می‌خواهد تمام عمر باهام باشد.

یعنی طوری‌ست که گاهی وقت‌ها، که شده عروسکِ رنگ و رو رفته‌ی بی‌دست و پایی را دیده‌ام کسی گذاشته کنار خیابان، دلم خواسته بَرَش دارم و ببرم به صاحب پَست فطرتش نشانش بدهم. و از وجودِ بی‌وجودِ نامردش بپرسم وقتی عروسکش نو بوده و هنوز یک چشمش نیفتاده بوده، باز هم حاضر بوده بگذاردش کنار خیابان؟!
خوب نیست آدم با عروسکش جوری رفتار کند که انگار فقط یک عروسکه...»

فرهاد جعفری (کافه پیانو)