باز پاییز...

باز پاییز؛ پادشاه فصل ها...

می آید تا دوباره با زرد و سرخ هزار رنگ بسازد

کاش می دانست چقدر دلتنگش شده بودم...

او می آید و باز دلم می گیرد...

باز بیشتر از هربار احساس تنهایی می کنم...

باز بی صدا فریاد می کنم...

باز اختلاط اشک و باران...

باز شب گردی در شب های مه گرفته

باز «تیر» می کشم و مستانه سرفه می کنم...

باز دردگلو،

باز سینه پهلو،

باز صدایم می گیرد،

باز نفس می کشم و خفه می شوم!

باز قدم زدن در قبرستان سرد و خلوت...

باز سرما و سوز استخوان سوز،

باز لذت لرزیدن تا صبح روی بام شهر، آن هم وقتی همه خوابند...

باز صدای تندبادهای دلهره آور شبانه،

باز افتادن دانه دانه برگ ها روی زمین...

باز آواز خش خش برگ ها زیر پا؛

باز صدای جاروی رفتگر قبل طلوع...

باورم نمی شود،

پاییز دوباره می آید...